[EHW] Kragen Homework 2

ขอขอบคุณ เมอร์แชง ซาวเพรชเชอร์ กริฟฟินดอร์ ปี 5 ที่มาร่วมกันในครั้งนี้

__________________________________________________________

“เก้าอี้ใหม่…หมอน…ตุ๊กตา…ขนม… อ้ะ!! ลืมพวกน้ำไปเลยฮะ”

คารเกนท์มองลิสรายการของในมือที่จดไว้ว่าต้องซื้ออะไรใหม่เข้าชมรมบ้าง ในปีนี้ชมรมกระจายเสียง ได้ขยายใหญ่ขึ้นกลายเป็นชมรมข่าว นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดีนัก ที่จะได้ทำอะไรน่าตื่นเต้น และสิ่งใหม่ๆในปีการศึกษานี้

คราเก้นท์กวาดสายตามมองรอบๆห้องว่าขาดเหลืออะไรอีก เขาต้องการต้อนรับเหล่าสมาชิกใหม่ให้ดีที่สุด เขาอยากทำให้ห้องชมรมนี้เปรียบเสมือนบ้าน บ้านที่ไม่ว่าเมื่อไหร และตอนไหนก็ตาม เหล่าสมาชิกในชมรมจะสามารถมาอยู่ที่นี้ ที่ห้องแห่งนี้ได้อย่างสบายใจ

คราเกนท์ไม่มีบ้าน ไม่สิ หากเรียกให้ถูก เขาเคยมีบ้านอยู่เมื่อหลายปีก่อน ก่อนที่จะย้ายมาที่อังกฤษกับคุณทวด ตั้งแต่ตอนนั้น เขาก็ได้พักแต่ตามโรงแรม แถมยังย้ายไปมาอีกหลายครั้ง เมื่อมาเข้าฮอกวอร์ต ที่โรงเรียนแห่งนี้จึงกลายเป็นบ้านของเขาไป

ปิดเทอมที่ผ่านมานั้น คราเก้นท์กลับไปลอนดอนตามปกติ เมื่อลงรถไฟที่สถานีคิงส์คอร์ท เขากลับมองหาคุณทวดไม่เจอเช่นปกติ คราเก้นท์นั่งรอในจุดที่เขาเคยนัดพบคุณทวดจะพระอาทิตย์ตกดิน ทั้งหนาวและหิว คราเก้นท์ขยับอ้อมกอดเจมส์บอร์นไว้แน่นเพื่อกันลิงของเขาไม่สบายจากอากาศที่เย็นนี้ ก่อนลากกระเป๋าไปขออาหารและที่พักกับโบสถ์ไม่ไกลจากสถานี และเมื่อพระอาทิตย์ฉายแสงในวันถัดมา คราเก้นท์และเจมส์บอร์น ก็มานั่งอยู่ที่เดิม

เสียงประตูห้องชมรมดังขึ้นทำลายห้วงความคิดของคราเก้นท์ เขาหมุนตัวไปมองว่าใครกันที่เป็นผู้มาใหม่ สายตาเขาพบเข้ากับเรือนผมสีม่วงเป็นประกาย รอยยิ้มกวนบนใบหน้า และท่าทางที่เรียกได้ว่า “ไร้ความเป็นกุลสตรีที่สุด”

“ทำไรอยู่เจ้าหมึก” เมอร์แชงกล่าวทักคราเก้นท์ที่กำลังหมุนไปมาในห้องชมรม ทุกคนต่างรู้ดีว่าตั้งแต่มีชมรมกระจายเสียง หาเจ้าหมึกคราเก้นท์ไม่ก่อความวุ่นวายบางอย่างอยู่ ก็กำลังทำบางอย่างอยู่ในห้องชมรม

“กำลังจัดของอยู่ฮะ!” คราเก้นท์ตอบด้วยเสียงแหบ ช่วงนี้คราเก้นท์กำลังเสียงแตก เขาไม่ชอบเสียงตนเองในช่วงนี้เท่าไหรนัก มันฟังดูเหมือนเป็ดที่กำลังถูกบีบคอ แล้วยิ่งควบเข้ากับสำเนียงการพูดภาษาอังกฤษอย่างคนฝรั่งเศษของเขา ถึงแม้จะชัดกว่าคนฝรั่งเศษทั่วไปก็เถอะ มันก็ยิ่งทำให้แปลกยิ่งกว่าเดิม

เมอร์แชงเดินไปทิ้งตัวนอนลงโซฟาตัวยาว โซฟาตัวนี้ได้มาจากอีกชมรมหนึ่งซึ่งปิดตัวไปไม่นาน มันเก่า สีหมอง แต่ต้องยอมรับถึงความนิ่มสบายของมัน ที่ไม่ว่าใครได้ทิ้งตัวลงไปก็แทบไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก คราเก้นท์หันมองเมอร์แชงก่อนยกยิ้มกว้างให้ อย่างอารมณ์ดี แน่นอน ไม่เคยมีใครเห็นคราเก้นท์อารมณ์ไม่ดี

“เพ่เหม่อ ช่วงฟังหน่อยนะครับ ผมจะลองซ้อมประกาศของปีนี้ดู!” คราเก้นท์พูดจบก็ไม่รอคำตอบใดๆ เขาหยิบกระดาษที่เต็มไปด้วยตัวอักษา เนื้อหาที่จะประกาศครั้งแรกของปี ก่อนค่อยๆอ่านด้วยสำนวนของเขาเอง น้ำเสียงและท่าทางของคราเก้นท์นั้นเต็มไปด้วยพลังเพราะความเยาว์วัย

เมอร์แชงนอนดูการซ้อมของคราเก้นท์อย่างเช่นทุกที ถึงแม้จะมีการกวนคราเก้นท์มาบ้าง แต่ก็ไม่ได้ติดขัดอะไร

ทั้งสองอยู่ในห้องชมรมจนตะวันตกดินไป ก่อนออกไปทานข้าวเย็นพร้อมกัน

จังหวะที่เดินออกจากห้องไปนั้น คราเก้นท์หันมองไปในห้องอีกครั้งหนึ่ง

“หวังว่าปีนี้จะมีสมาชิกใหม่ๆมาให้สนุกกันอีกเยอะๆนะฮะ”……..

____________________________________________________________

กริฟฟินดอร์ต้องไม่ส่งการบ้า—-  /โดนต่อย

ฮือออออ ครั้งนี้ได้เขียนเกี่ยวกับเจ้าหมึก เป็นสตอรี่ที่คนไม่ค่อยรู้กันด้วย ดีใจจัง ความจริงแล้วเจ้าหมึกเนี๊ย รักชมรมมากๆเลยน่า ก็ชมรมข่าวเป็นบ้านของเจ้าหมึกนี้น่า แถมเจ้าหมึกยังรักทุกๆเหมือนพี่น้องอีก มันคงมาจากความเหงาละมั้ง ความจริงก็ไม่รู้เจ้าหมึกจะเป็นไงต่อไป เล่นเจ้าหมึกนี้ยากมากเลยน่า

แต่เวลาเล่นเจ้าหมึกกับทุกคนนี้สนุกจริงๆ

[TE] To my secret santa

 

ถึงคุณซานต้า!! ขอรบกวนด้วยนะคะ

 

1.ของขวัญ

ฮิโตมิ กับ เอมิลี่ กำลังแลกของขวัญกันอยู่ค่ะ เป็นบรรยากาศช่วงคริสมาสในย่านการค้าค่ะ

2.ลูกกวาดขนม

เป็น ทีอาร์ กำลังทำขนมอยู่เตรียมนำไปแจกให้เด็กนักเรียนค่ะ โดยมีออริของคุณซานต้ามาเป็นลูกมือค่ะ จะทำอาหารแย่ก็ไม่เป็นไรนะคะ ครัวเละๆก็สนุกดี

3.เคาท์ดาวน์

ริวอิจิ ในชุดบาร์เทนเดอร์กำลังเคาท์ดาวน์อยู่กับ โทมัส ในห้องเล็กๆแคบๆ ที่มีโต๊ะอยู่กลางห้องพร้อมกับเค้กค่ะ กำลังนั่งคุยกันอยู่ค่ะ

4.อิสระ

ออริเราตัวไหนก็ได้ ( ฮิโตมิ/ริวอิจิ/ทีอาร์) กับออริของซานต้า กำลังเดินดูไฟที่ประดับตามทางเดินในเมืองกันอยู่ค่ะ

 

ฝากด้วยนะคะคุณซานต้าที่น่ารัก

[EHW] NOAH Ivanov Homework 2

__________________________________________________

การบ้านนี้ทำร่วมกับ เบนจามิน ฮิวจส์ กริฟฟินดอร์ ปี7

Sometimes a friend will become an enemy, and an enemy will become a friend…

อะไรกัน…

สายตาสีฟ้าเทาอ่อนจับจ้องภาพของน้ำพลุตรงหน้า ที่ช่วงเช้านั้นยังคงเป็นเพียงน้ำพลุธรรมดา เฉกเช่นทุกวันที่ผ่านมา แต่เพียงผ่านมาถึงช่วงพักเที่ยง โนอาห์ที่กินข้าวเสร็จแล้วกำลังเดินเล่นอยู่นั้น ก็พบว่าน้ำพลุด้านนอกปราสาทได้เปลี่ยนจากน้ำใสๆ กลายเป็นน้ำสีชมพูที่มีฟองอากาศลอยขึ้นมา กลิ่นซากุระลอยจางๆมาสัมผัสเบาเข้าที่ปลายจมูกมน

เหมือนมีใครนั้นผสมสบู่สีชมพูหวานนี้ลงไปในน้ำพลุ…

โนอาห์ขมวดคิ้วพลางกวาดสายตาไปโดยรอบ พยายามมองหาว่าจะมีใครที่สามารถตอบคำถามนี้ให้เขาได้รึไม่ หากแต่นี้ยังเป็นช่วงเวลาที่คนส่วนมากนั้นยังไม่ออกมาจากโถงรวม เขาจึงยังยืนอยู่ตามลำพัง โนอาห์ผ่อนลมหายใจเบาออกมาด้วยความหนักใจ ก้าวขาไปยืนหยุดอยู่หน้าน้ำพลุกลิ่นหอมหวาน ก่อนเริ่มร่ายคาถาให้น้ำพลุนั้นกลับเป็นเหมือนเดิม เขายืนมองผลงานของตนเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนเดินออกจากบริเวณนั้นไป

อีกแล้ว…

วันต่อมาหลังจากเลิกคาบสมุนไพร โนอาห์เดินกลับเข้าปราสาทผ่านน้ำพลุเดิม ที่เปลี่ยนสีเหมือนเดิม วันนี้น้ำพลุตรงหน้าเขากลายเป็นสีฟ้า และมีกลิ่นของลาเวนเดอร์ลอยมาตามลม โนอาห์ผ่อนลมหายใจแรง ก่อนเริ่มลงมือร่ายคาถาให้น้ำพลุกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง เมื่อทุกอย่างกลับเป็นปกติโนอาห์จึงเดินเข้าปราสาทเพื่อไปเรียนในคาบต่อไป และหวังว่าวันรุ่งขึ้นน้ำพลุนั้นจะเป็นปกติดี

…..

ในรุ่งขึ้นความหงุดหงิดในห้วงอารมณ์ของโนอาห์ก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อภาพน้ำพลุตรงหน้าในวันนี้เป็นสีแดงและมีกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกกุหลาบ ในระหว่างที่เขากำลังควบคุมอารมณ์ของตนอยู่นั้น สายตาเขาก็พลันเหลือบมองเห็น เบนจามิน ฮิวจส์ หรือ หมีกระทิง….ที่ตอนนี้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าบ้านกริฟฟินดอร์

“หมีกระทิง!” โนอาห์เรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงไม่ดังมากนัก แต่ต่ำและแสดงถึงความหงุดหงิดอย่างชัดเจน เรียกความสนใจของอีกฝ่ายได้อย่างดี หรือดีเกินไปด้วยซ้ำจน เบนจามินสะดุ้งแล้วหันมามองโนอาห์อย่างสงสัย

เมื่อเบนจามินเดินเข้ามาหาโนอาห์ด้วยหน้าตาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น โนอาห์ก็ได้ชี้ไปยังน้ำพลุที่กลายเป็นน้ำผสมสบู่สีแดงกลิ่นกุหลายพร้อมฟองสบู่ที่ลอยละล่องไปทั่วบริเวณนี้

ทันทีที่เบนจามินเห็นดังนั้น เขาก็โวยวายออกมาทันที ก่อนจะหันมองหาว่าใครเป็นตัวการที่มาเล่นซนกับน้ำพลุนี้ ผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกเบนจามินคว้าตัวมาสอบสวน นั้นคือเด็กชายสองคนที่นั่งเล่นอยู่แถวนั้นอย่างพอดิบพอดี

คราเก้นท์…. คราเก้นท์ เฟ็บบรีฟซ์ ชื่อเจ้าเด็กจอมยุ่งที่ตอนนี้กลายไปเป็นโฆษกชมรมข่าว โนอาห์ยกมือกุมหน้าทันที่ที่ได้ยินชื่อนี้หลุดออกมาจากปากเด็กทั้งสอง ว่าพวกเขาเห็นคราเก้นท์มาวนๆอยู่แถวนี้สองสามวันแล้ว ซึ่งก็ตรงกับวันที่โนอาห์เจอเหตุการณืน้ำพลุเปลี่ยนสี โนอาห์หันมองเบนจามินระหว่างการร่ายคาถาให้น้ำกลับเป็นปกติ สายตาสื่อความหมายอย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายต้องเป็นคนจัดการเนื่องจากคราเก้นท์ นั้นก็อยู่ในหอกริฟฟินดอร์เช่นเดียวกับเบนจามิน

แต่จะให้ระบุแล้วลงโทษไปเลยก็ไม่สมเหตุสมผล เพราะมีเพียงคำพูดของเด็กสองคนเท่านั้นที่ระบุว่าคราเก้นท์เป็นคนทำ  และหากไปถามเจ้าตัวยุ่งโดยตรงก็คงไม่ยอมรับแต่โดยดีเป็นแน่แท้

“พรุ่งนี้เช้ามาซุ่มดูด้วยกัน” เบนจามินกล่าวพลางมองสบโนอาห์ ที่นิ่งไปอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องตื่นมาซุ่มดูด้วย แต่เมื่อมองสายตานั้น โนอาห์ก็ผ่อนลมหายใจเบาก่อนพยักหน้าเชิงตกลง เขาไม่มีปัญหากับการตื่นเช้า เพราะช่วงนี้เจามักตื่นแต่เช้ามืดเพื่อมาวิ่งออกกำลังกายเป็นประจำ

ทั้งสองนัดแนะเวลากันก่อนแยกย้ายกันกลับหอ คืนนี้พวกเขาควรรีบนอน เพราะไม่รู้ว่าในวันรุ่งขึ้นนั้นพวกเขาต้องใช้พลังงานเท่าไหรกับการจัดการกับต้นตอของเรื่องนี้กัน

หกโมงเช้า โนอาห์มายืนรอเบนจามินในชุดวอร์มสีดำ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์เขาจึงไม่จำเป็นต้องใส่ชุดนักเรียน โนอาห์ยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยบิดความขี้เกียจออกไปจากร่างกาย อากาศที่เย็นในตอนเช้าเช่นนี้ ทำให้โนอาห์รู้สึกสบาย และคุ้นเคยมากกว่าอากาศอุ่นๆ ไม่นานนักเบนจามินก็เดินลงมาจากบันไดหอ ในสภาพที่เรียกได้ว่า ยังไม่ตื่นดี

แม้จะเดินมาถึงยังหลังกำแพงที่ทั้งสองตกลงกันจะให้เป็นที่ซุ่มดู เบนจามินก็ยังแสดงสีหน้าง่วง เมื่อย ระหว่างนั่งนั้นก็สัปหงกไปเป็นระยะใหญ่ๆ โดยมีโนอาห์คอยสะกิตเมื่ออีกฝ่ายหัวจะทิ่มถึงพื้น ก่อนเริ่มหันมาชวนโนอาห์พูดคุย

อาจเป็นเพราะบรรยากาศยามเช้านั้นเป็นบรรยากาศอย่างที่โนอาห์ชอบ ทำให้เขานั้นดูอารมณ์ดีกว่าปกติ หัวข้อสนทนาที่ทั้งสองคุยกัน คือเรื่องในอนาคตของเบนจามินที่กำลังเรียนอยู่ในปีสุดท้ายของฮอกวอร์ต

เบนจามินนั้นอยากทำงานในศูนย์วิจัยมังกร แต่ด้วยความง่วงและสติที่ยังไม่เต็มที่ของเขานั้น ทำให้เผลอพูดถึงความกังวลใจกับอนาคต เบนจามินรู้สึกว่าตัวเขาเองยังไม่พร้อมกับอนาคตที่กำลังจะมาถึง

“อย่ากังวลไป อย่างนายทำได้อยู่แล้ว เพราะนายมีความสามารถในด้านนี้ หากนายพยายามมากพอและไม่ดูถูกตนเอง” โนอาห์กล่าวไปพร้อมรอยยิ้มจากมุมปาก

เบนจามินชะงักไปในทัน เขารู้สึกแปลกๆและเขินขึ้นมาเหมือนกันที่กลายเป็นโนอาห์เป็นฝ่ายมาปลอบคลายความกังวลของเขาเช่นนี้  “แน่นอนอยู่แล้ว ความสามารถขนาดนี้!” เบนจามินกล่าวออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความดีใตและความเขิน

ทันใดนั้นสายตาโนอาห์ที่หันไปเหลือบมองบริเวณน้ำพลุก็พบเข้ากับ คราเก้นท์ที่เดินเข้าไปตรงน้ำพลุดด้วยสีหน้าท่าทางสดชื่น พร้อมวัตถุกลมๆสีเหลืองในมือ โนอาห์เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน มันคือบาร์ทบอม โนอาห์รีบสะกิดให้เบนจามินหันไปมอง คราเก้นท์ที่ทำท่าทางเหมือนกำลังจะโยนเจ้าบาร์ทบอมนั้นลงไปในน้ำ ก็รีบลุกพุ่งตัวไปตะครุบเจ้าเด็กแสบไว้ คราเก้นท์ที่ตกใจกับการโผล่มาอย่างกระทันหันของรุ่นพี่นั้น….ทำให้ปล่อยบาร์ทบอมตกลงไปในน้ำอยู่ดี

โนอาห์เดินตามออกไปดูการเกิดปฏิกิริยาของบาร์ทบอมที่อยู่ในน้ำ ก่อนหันไปถามคราเก้นท์ว่าสิ่งนี้ทำงานยังไง เมื่อคราเก้นท์อธิบายจบ เบนจามินจึงสั่งลงโทษคราเก้นท์ด้วยการทำความสะอาดน้ำพลุนี้ ก่อนเดินไปนั่งคุมบริเวณม้านั่งไม่ไกลจากนั้นกับโนอาห์

ระหว่างที่ทั่งคู่กำลังมองคราเก้นท์ทำความสะอาดอยู่นั้น โนอาห์์ก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆในลำคอ หันไปมองเบนจามินแล้วคุยถึงเรื่องเมื่อปีก่อนๆที่ สลิธีรินกับกริฟฟินดอร์ทะเลาะกันหลายต่อหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นการจับหมึก การแกล้งรายคน การลับพาตัวแอชเชอร์แฝดของโนอาห์ และการบุกหอกริฟฟินดอร์ จนเกิดไฟไหม้ขึ้นจากเด็กกริฟฟินดอร์เอง ก่อนโนอาห์จะหัวเราะออกมาเบาๆ

“เรียนจบไป ฉันคงคิดถึงพวกนายแน่ๆ…..ขอบใจนะ”เบนจามินกล่าวขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มจางๆ แล้วรีบหันไปทำหน้าดุใส่คราเก้นท์อย่างไม่ชิน โนอาห์ที่นั่งนิ่งไปอย่างประหลาดใจครู่หนึ่งก็หันไปยิ้มกวนให้

“ฉันก็คงคิดถึงนาย โดยเฉพาะตอนแต่งหน้านั้น….”

“นายนี้มัน….”

.

.

บทสนทนาฉบับ สลิธีรินและกริฟฟินดอร์ดำเนินต่อไปไม่นาน คราเก้นท์ก็ทำความสะอาดจนนำกลับมาใสเฉกเช่นเดิม ก่อนเจ้าตัวปัญหาจะทิ้งตัวลงนอนกับพื้นอย่างหมดแรง เบนจามินเห็นดังนั้นจึงเข้าไปอุ้มคราเก้นท์ขึ้นมา แล้วนำตัวกลับสู่หอพัก ส่วนโนอาห์แยกตัวออกไปวิ่งออกกำลังกายตามปกติ

บางครั้งมิตรภาพ ก็ไม่ได้เกิดขึ้นอย่างมิตรเสมอไป นี้คือบทเรียนใหม่ในชีวิตอีกบทหนึ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้กัน